انواع اتصالات میکروفون

انواع اتصالات میکروفون

TS

کانکشن TS یا Tip-Sleeve برای انتقال صدای نابالانس در میکروفون های معمولی است که Tip برای انتقال سیگنال نابالانس صدا و Sleeve برای اتصال زمین است. این اتصال در اندازه های مختلفی عرضه می شود ولی دو اندازۀ ¼ و ⅛ اینچ از بقیه رایج تر است.

TRS

کانکشن TRS یا Tip-Ring-Sleeve برای انتقال صدای بالانس شده در برخی از میکروفون ها استفاده می شود که البته محدودۀ کاربرد آن به اندازۀ XLR یا حتی Mini XLR نیست. در این اتصال، پین Tip برای پولاریتۀ مثبت صدا، Ring برای پولاریتۀ منفی و Sleeve برای اتصال زمین است. این اتصال نیز همانند TS در انواع مختلفی عرضه می شود که محبوب ترین آن ها ⅛ و ¼ اینچ است.

TRRS

این کانکتور بیشتر برای هدست ها یا میکروفون هایی که برای اتصال به جک هدفون طراحی شده اند (مثل هندزفری گوشی) کاربرد دارد. استاندارد مشخصی برای آن وضع نشده است. دو پیکربندی متداول دارد: CTIA و OMTP. در CTIA سیم Tip صدای چپ، Ring اول صدای راست، Ring دوم اتصال به زمین و Sleeve میکروفون است که در پیکربندی OMTP جای این دو تای آخر برعکس شده است؛ یعنی Sleeve برای زمین و رینگ دوم برای میکروفون است.

XLR

XLR توسط جیمز اچ کانن در دهۀ ۱۹۴۰ اختراع شد. شرکت او، کانن الکتریک، برای اولین بار، کابلها و کانکتورهای سری X را به بازار عرضه کرد. این شرکت در سال ۱۹۵۰، با اضافه کردن یک مکانیزم چفت شدگی کانکتور، نام آن را به Cannon XL تغییر داد. در سال ۱۹۵۵، نسخۀ دیگری ارائه داد که کانکتور مادگی آن درون نئوپرن (لاستیک مصنوعی پلی کلروپرن) قرار می گرفت. نام این سری به Canon XLR تغییر یافت. نسخۀ دیگری هم تحت عنوان XLP وجود داشت که از لاستیک سخت برای عایق بندی استفاده می کرد و البته موفقیت زیادی حاصل نکرد.

بعد از کانن، شرکت های دیگری مثل Amphenol, Switchcraft و Neutrik در بهبود طراحی XLR به شکل امروزی تلاش های زیادی کردند. برخلاف تصور خیلی از افراد، XLR صرفاً یک ابتکار در طراحی نیست، بلکه آن را می توان یک اختراع واقعی دانست. اتصالات XLR با الگوهای سیم کشی متفاوتی از ۳ پین تا ۷ پین عرضه می شود. از اتصال XLR برای اهدافی غیر از صدا هم می توان استفاده کرد؛ ولی چون تمرکز ما روی صدا است، در این مقاله به کاربردهای صوتی آن خواهیم پرداخت.

کانکتور سه پین XLR

کانکتور سه پین XLR رایج ترین اتصال برای میکروفون های حرفه ای است. این اتصال، سیگنال بالانس شده را از طریق پین ۲ (پولاریتۀ مثبت) و پین ۳ (پلاریتۀ منفی) انتقال می دهد و دارای یک اتصال زمین ( محافظ) روی پین ۱ است.

کانکتور ۴ پین XLR

این اتصال در دو حالت استفاده می شود. حالت اول برای استفاده در هدست های اینترکام یا میکروفون های دارای هدفون کاربرد دارد که در آن پین ۱، اتصالِ زمین میکروفون، پین ۲، انتقال دهندۀ سیگنال صوتیِ نابالانس میکروفون، پین ۳، اتصال زمینِ هدفون و پین ۴، سیگنال نابالانس و مونوی هدفون است. حالت بعدی زمانی است که میکروفون دارای یک چراغ LED است که در این حالت، پین ۱، زمین است؛ پین ۲، پولاریتۀ مثبت سیگنال صدا؛ پین ۳، پولاریتۀ منفی صدا و پین ۴ برای LED است.

کانکتور ۵ پین XLR

کانکتور ۵ پین نیز در دو صورت قابل استفاده است. صورت اول برای میکروفون های استریو یا برخی از میکروفون های dual-element است. در این حالت، پین ۱، زمین و به ترتیب پین ۲، ۳، ۴ و ۵، پولاریتۀ مثبت سیگنال صدا روی المان اول، پولاریتۀ منفی سیگنال روی المان اول، پولاریتۀ مثبت سیگنال برای المان دوم، پولاریتۀ منفی سیگنال برای المان دوم است. حالت بعدی، هنگام استفاده از هدست های اینترکام یا هر نوع هدفونِ همراه با میکروفون است که در این حالت، پین ۱ زمین است؛ پین ۲، سیگنال نابالانس میکروفون؛ پین ۳، اتصالِ زمین برای هدفون؛ پین ۴، سیگنال نابالانس کانال چپِ هدفون و پین ۵، سیگنال نابالانس کانال راستِ هدفون است.

مینی XLR (در انواع TQG, TA3 و TA4)

کانکتور Mini XLR ( یا بسته به تعداد پین ها TQG, TA3 یا TA4) شباهت زیادی به اتصال XLR دارد و همانطور که از نامش پیداست، اندازۀ کوچکتری از XLR دارد.مینی XLR توسط شرکت Switchcraft توسعه داده شد. این اتصال غالباً به منظور اتصال میکروفون های لاوالیر یا یقه ای به مبدل وایرلس و در معدود مواردی برای میکروفون های استودیویی کاربرد دارد.

برای این میکروفون، استاندارد خاصی وجود ندارد ولی معمولاً در دو پیکربندی عرضه می شود: پیکربندی اول TA3 یا مینی XLR سه پین است که ۱ پین برای گراند یا زمین، ۱ پین برای انتقال ولتاژ DC (به منظور تغذیۀ مبدل امپدانس در میکروفون های الکترت) و ۱ پین برای انتقال صدای نابالانس است. پیکربندی بعدی TA4 یا مینی XLR چهار پین است که یکی از پین ها برای زمین، ۱ پین برای انتقال ولتاژ DC (با همان کاربردی که برای TA3 گفتیم)، ۱ پین برای حمل صدای نابالانس و ۱ پین برای تأمین مقاومت ۲۰ اهمی بین جریان برق و ورودی میکروفون است.

دستگاه های پذیرندۀ میکروفون

میکروفون ها را معمولاً به یکی از دستگاه های زیر متصل می کنند:

• ورودی پری آمپلی فایرِ میکروفون روی میکسر، رکوردر و کارت صدا
• دستگاه های In-Line شامل پری آمپ های مستقل، پد و HPF
• Audio Snake
• اسپیکر
• سایر دستگاه ها (آمپلی فایر گیتار/باس، اسمارت فون، کامپیوتر و دوربین)

برای تهبه انواع اتصالات میکروفون به سایت CHAVOOSH110.COM مراجعه نمایید.